Autonoom project gericht aan Ministerie van Volksgezondheid
'Barm-hartig-heid...joh!Nou nee dankjewel' Dat was een reactie van een oudere man op de markt in Rotterdam toen ik hem vroeg wat hij onder dat oude woord verstaat. Ja, barmhartigheid, het lijkt ondertussen een dood woord geworden terwijl mevrouw Schippers het toch heel bewust benoemde in de discussie over voltooid leven.
De minister van gezondheidszorg, kwam met het voorstel de euthanasiewet te verruimen als daad van “barmhartigheid” voor diegenen die hun leven als voltooid zien. Maar wat betekent barmhartigheid voor het Nederlandse volk en wat vinden zij van een mogelijke verruiming van de euthanasiewet? Moet het mogelijk zijn om met hulp van de overheid vrijwillig uit het leven te stappen, ook als er geen sprake is van ondraaglijk lijden? Wordt het niet te makkelijk als zoet snoepje verpakt? Wat is de keerzijde van dit voorstel? En wat kunnen we leren van de betekenis die al eeuwenlang achter 'barmhartigheid' schuilgaat? Kortom een hoop onbeantwoorde vragen.
Met al deze vragen ging ik de straat op om erachter te komen wat de reactie zou kunnen zijn als de overheid hieromtrent een campagne start. Een campagne zogenaamd verpakt als een “onschuldig” snoepje voor een zoet en vredig eind. De vergaarde meningen van de straat legde ik voor aan de ministers.
'Nee zo makkelijk moet het niet zijn'
